Ik heb bij IBM een keer een docent gehad die had de volgende statement: "Het booten is het moeilijkste van heel Linux. Echter zodra de kernel geladen is en init het systeem overneemt; dan is er niets meer aan de hand. Vanaf dat moment kun je alles wat er gebeurt terug lezen in scripts en man pages".
Uiteraard heeft hij gelijk. Opstarten van een Linux systeem is niet geheimzinnig. Alles is terug te lezen in ASCII bestanden. Het is echter gemakkelijk de draad kwijt te raken in al die scripts. Slackware wijkt hierin nog af van andere distributies omdat Slackware vasthoudt aan een "BSD like" init terwijl andere distributies Sys V init gebruiken.
Sys V init is een init systeem waar alle opstart scripts in /etc/rc.d staan. En voor elk runlevel links naar de opstart scripts die voor dat runlevel moeten draaien in de directorie voor dat runlevel (/etc/rc.1, /etc/rc.2 enz.). Er is 1 groot script die alle links in die directories afloopt voor de de starten (of te stoppen) runlevel.
Het in detail beschrijven van een Sys V init zoals die o.a. gebruikt wordt door Suse en RedHat laat ik over aan iemand die de beschikking heeft over een referentie systeem. Ik ben bang dat ik zeer snel verzand in de details :D.
De manier waarop Sys V init werkt wordt door slackers als complex en slecht onderhoudbaar ervaren. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat b.v. een Redhat gebruiker juist Slackware complex vindt. Maar blijf bij me en oordeel zelf.
In dit document zal ik trachten om de IBM docent z'n gelijk te geven. Ik zal het init process van een Slackware (8.1) machine volgen aan de hand van de scripts en de manpages. Veel quotes dus en weinig tekst :D.